10 Aralık 2016 Cumartesi

Zincirlikuyu Metrobüs

Tövbe estağfur akıldan kusurluluğum tuttu, sırasıymış gibi Java öğrenmeye çok sardım. Geçen hafta online kursa başlamıştım, tabi ki devam etmem diye düşünüyordum, valla her gün açıyorum öğreniyorum. Bir de triplere girdim, burada yaz günü salak salak kapşonlar giyip geziyorum, eşe dosta mesaj atıyorum, “banka borcunuz varsa sileyim bilgisayar hekırı oldum ben” diye. (Varsa söyleyin, bu ay bendensiniz.)

Hem şu davranışımdan hem de genel olarak halimden durumumdan anlayacağınız üzere, ben güzel ülkemde değil de, bir süre başka yerde çalışsam, memleketimiz için büyük bir kayıp değil. Benim ülke değiştirmeme beyin göçü denemez, goygoy transferi denebilir. Ama herkes benim gibi akıldan kusurlu değil. Çiçek gibi arkadaşlarım var, pırlanta zekalı insanlar, dünyanın başka başka yerlerinde çalışıyorlar. Bizde yurtdışında yaşamaya “yurtdışına kapağı atmak” denir, illa ki iyi bir şey olduğu düşünülür. Ama her şey uzaktan göründüğü gibi değil, evinden uzakta olmak kolay bir şey değil. Neden başka ülkede yaşamak senin ülkenden iyi olsun ki? Kovulmadan neden gider bir insan ülkesinden? Ben bu soruların cevaplarını bilmiyorum. Belki onlar bilir diyerek yerini yurdunu bırakıp başka memleketin üniversitesine giden arkadaşlarıma anket yaptım. “Bülbülü altın kafese koymuşlar, yine de vatanım demiş mi?”, “Modern zamanlarda aşk buharlaşıp uçmuş mu?”, “Şişman Pelin olur mu?” sorularına cevap aradım.

Çeşit çeşit arkadaşıma sordum, İtalya’dan Avusturya’ya, Amerika’nın dört bir yanından arkadaşlarıma, İsviçre’ye, burada tanıştıklarıma, tanıdık olan her yere, herkese sordum. Cümle cümle herkesin cevabını yazmayayım size, anketimin sonuçlarını kendim anladığım gibi yazıyorum. (Güzelim cevaplarını piç ediyorsam böyle yaparak, arkadaşlarımdan özür diliyorum.)
  •            Benim çevremde üniversite okumaya yurtdışına giden insan sayısı çok az. Zurnanın zırt dediği yer “doktora”. Giden doktora zamanı gidiyor, dönecek insan doktorası bitince dönüyor, doktora bittikten sonra dönmeyen yakın zamanda dönmeyi düşünmüyor.
  • ·         Kimsenin ülkesini sevmediği yok, herkes seviyor özlüyor. Ama "her şeyin bir zorluğu var, yurtdışında yaşamanınki de bu" demişler, alışmışlar. Bir arkadaşım dedi ki, “Evet uzakta olmak zor ama bi Zincirlikuyu metrobüs değil.”
  • ·         İlk giderken aslında daha çok bilimsel olanaklar için, daha iyi bir eğitim için, Türkiye’ye dönünce daha iyi bir kariyeri olur diye, bir de hayat tecrübesi olsun diye gidilmiş. Genelde "giderim daha da dönmem" diye yola çıkılmamış. Gidilecek, doktora yapılıp dönülecek, böylece Türkiye’de daha iyi bir hayat kurulacak. Plan aslında bu. Ama ülkenin siyasetinin lağım çukuru haline gelmesi arkadaşlarımı memlekete dönmekten caydırmış.  (Yani herkes caymamış ama şu an Türkiye’de olmama sebeplerinden en önemlisi bu gibi anladım ben.) Hatta akademisyenliği bırakmayı düşünmesine rağmen yine de Türkiye’ye dönmeyi düşünmeyen arkadaşım bu duruma bir örnek.
  • ·         Türkiye’deki üniversiteleri beğenmiyorlar çoğunlukla. Arkadaşlarım kabahati farklı farklı yerlerde bulmuşlar, o konuya girmeyeceğim hiç ama ortaklaştıkları nokta şu: İnsanda heyecan uyandıran, teşvik eden, akademisyeni ilerletecek bir ortam yok.
  • ·         Aileyi çok özlüyor herkes, bir de arkadaşları. Dağın taşın yemeğin çayın lafını eden yok. Kimse çiğ köfte de demedi, oysa ben iki ayda özledim. (burda gözleme var, çiğ köfte yok. hiç yok.) 
  • ·         Ne olsa dönersiniz diye sordum, çoğu arkadaşım “geldiğimde üniversiteye biraz faydam olacağını hissetsem gelirim” dedi. Daha iyi hayat şartlarını bırakıp Türkiye’ye dönmeye razı olurum diyen sayısı çokça benim çevrede, takdir edersiniz ki yurdunu seven arkadaşlarım var. Ama gel gör ki döndüklerinde memlekete faydalı olacaklarını hissedemiyorlar bile. Ortam öyle çorak. Kimse “kaçtım kurtuldum, ne gelicem lan Türkiye’ye” demedi.  Ama biraz umut, biraz dayanışma, tünelin sonunda ışık, neyse artık, o olsa gelirim diyorlar. Bir arkadaşım hariç; o ancak ülkeye reset atılırsa gelmeyi düşünürüm dedi, o diğerleri gibi azıcık umudun peşine gelmeye ikna değil. Ona da hak veriyorum, bütün arkadaşlarıma hak veriyorum ben.
  • ·         İngilizce konuşulan ülkede olmayanların canını dil meselesi daha çok sıkıyor. Ama asıl dertleri kendini anlatamamak değil, anadilini konuşamamak. Ben de hiç sevmiyorum başka dil konuşmayı, İngilizcem de iyi baya ama yine de içim sıkılıyor başka dilde konuşurken. Türkçe öyle mi, sabah açıyorum ağzımı, uyuyana kadar kapamıyorum.
  • ·         Bir de benim arkadaşlarımın hiçbiri zenginlik peşinde koşmuyor, hayatları boyunca da koşmayacaklarını tahmin ediyorlar. Bu nedenle orta halli insanın hayatının kaliteli olabildiği yerler cazip oluyor. Para peşinde koşmak istemediğin için ülkende çalışmamak ne garip değil mi? 
  • ·         Son olarak herkes bir kafa rahatlığından bahsediyor. Benim en iyi empati kurabildiğim nokta bu. Dünya atarlısı bir insanım ben. Elektrik direğinden, duvara kadar her şeye kinlenip öfke kusabilirim. Buraya geldiğimden beri bir allahın kuluyla gerilmedim. Kimse sırada önüme geçmeye çalışacak diye önümdekinin götüne yapışmadım. Gece eve dönerken seri adımlarla yürüyüp başımı önüme eğme ihtiyacı duymadım. Çantam açık mı diye elli kere kontrol etmiyorum. Süpermarket kasasında cüzdanımı bulamadım geçen gün, arıyorum yok, kesin var ama biliyorum, bulamıyorum, çantayı döktüm tezgaha, yere düşürüyorum eşyaları telaştan, bok ettim ortalığı, yüzüm kıpkırmızı oldu, arkamda 3-5 kişi var, bekliyorlar, “çok pardon, çantam çok kalabalık, hay allah” filan geveliyorum bir şeyler… Herkes gülümsüyor, rahat olayımmış, sorun yokmuş. Şimdi diyeceksiniz ki bunun için beyin göçü mü olur… Herkesin bahsettiği kafa rahatlığı bu annem. Küçük şeyler ömrümüzü kemiriyor. Biliyorum döndüğümde hemen ilk gün biriyle yanlışlıkla çarpışacağız ve o hayvan ben pardon dememe rağmen bana bağıracak. 

Yani demem o ki, kuyruklarda önünüzdekinin işi uzun sürünce üfleyip püflerken iki kere düşünün. Üniversitelerimizin geleceği için, aydınlık yarınlar için üflemeyin, püflemeyin.


not: şişman pelin olur, arzu edenler döndüğümde kendi gözleriyle görebilirler :/
bir not daha: dönüş biletimi aldım, çok mutluyum. 
son not: hiç arayıp sormayan arkadaşlar var, döndüğümde ağzınıza sıçacağım. 


bir Ankaralı olarak hiç metrobüs çilem olmadı ama acınız acımızdır kardeşlerim. 

7 yorum:

  1. Bu yorum yazar tarafından silindi.

    YanıtlaSil
  2. Pelin Hocam bu yazınızı Facebook'ta paylaşan bir arkadaşım sayesinde okudum, çok vurucu tespitler yapmışsınız, Türkiye'de var olmaya çalışan bir akademisyen olarak çok etkilendim, ellerinize sağlık.

    Daha önceki yazılarınızı da bir solukta okudum, uslubunuza hayran kaldım, hem uzun zamandır gülmediğim kadar güldüm hem de hakkında çok az sey bildiğim bir kültürü bir parça daha tanıdım, elinize aklınıza sağlık!

    Gezinizin kalan kısmında iyi çalışmalar ve iyi eğlenceler diliyorum, yeni yazılarınızı heyecanla bekliyorum.

    Selamlar

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Tesekkur ederim, memnun oldum begenmenize :) sevgiler!

      Sil
  3. Merhabalar Pelin Hanım,
    Türkiye'den bir uzman hekimin orada denklik alabilmesi konusunda fikir sahibi misiniz acaba, ielts 7 şartı ve 2 tane girilmesi gereken sınav olduğunu biliyorum araştırdığım kadarıyla. Ama siz hazır oradayken belki daha geniş bilgi sahibisinizdir, denklik alan arkadaşlarınız vardır belki diye sormak istedim. Teşekkürler

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Uzmanlik dalına göre değişiklik gösteren çok şey olduğunu öğrendim. Australian medical board'un sayfasındakı bilgilere ek olarak sizin uzmanlık alanınızla ilgili college'in sayfasına da bakmanızı öneririm. Uzun ve meşakatli bir iş, oldukça fazla da para yatırmak gerekiyor ama yapanlar var.

      Sil
  4. Bu yorum yazar tarafından silindi.

    YanıtlaSil
  5. Teşekkür ederim. Memnun oldum beğenmenize. Sevgiler.

    YanıtlaSil