Melbourne'lüye her gün bayram

Geçen sabah uyandım, haberlere bakarken ihraç edilen akademisyenler listesini görüp indirdim. CTRL+F, “İsim Soyisim”. Sonuç bulunamadı. İki isimli insanın adı her listede yanlış yazılır, sadece soyisim ile de bakalım, garanti olsun. Yine sonuç bulunamadı. Hah, hala dönünce işim var. Listeyi taradım, tanıdıklar var. Fettullah’la  filan tabi ki alakaları yok. Biliyorsunuz işte, anlatmaya gerek yok.

Rektör seçimleri göstermelik oluyor, birinci seçilen atanmıyor diye mızırdanırken biz, mesele toptan çözülmüş, “ne seçimi lan, nah seçersiniz rektör” uygulaması gelmiş. Biz nerdee, sen nerdee… Aramızda yüzyıllar var, biz ondan seninle anlaşamıyoruz.

nostalji için lise yıllarımdan foto koymak isterdim ama
o kadar çirkin ki o fotolar, yapamam.

O arada benim güzel lisemin, Atatürk Lisesi’nin en güzel öğretmenleri proje okulu dalgasına alınmış. Güzelim okul ruhunu, tarihini yitirmiş. Orhan Veli’nin okulu diye övündüğümüz okul, şimdi kim bilir ne dümbeleklerin okulu diye anılacak. Memleketten çok liseme üzüldüm desem yeridir, biricik okulumuzdu, dünya kadar mezunu vardı, bir araya gelip de okulumuza sahip çıkamadık, bir Hababam kadar olamadık, bütün suç bizimdir.

Derken hop, Cumhuriyet gazetesi baskını... Sonra arkadaşım bir haber gönderdi, nesli tükenen bir kızıl geyiği avlamış AKP'li bir iş adamı, o hayvanı koruması gereken memurla birlikte bir de fotoğraf çekmişler. Ya sen ne yapacaksın geyiği? Çok mu lazımdı sana geyik?  Türkiye’deki haberleri okumak bile yetiyor insanın nefesini daraltmaya. Uzaktan daha korkunç görülüyor biliyor musunuz? İçindeyken insan bir analiz kastırıyor, bir basın açıklamasına gidiyor derken yaşanır hale geliyor o cehennem. Biraz uzaktan bakınca işin renginin ne kadar boka çaldığı daha iyi belli oluyor.

"12 bin lira verdim, avlayamasaydım param yanacaktı" demiş. Yasak lan yasak! 
Ama diyebilir çünkü vicdansızlık, arsızlık, usulsüzlük iktidarda. Niye diyemesin.  
12 bin lira. Kolay mı. Az mı. 12 bin. öldürür, ıstırır, yalar bile. 

En sevdiğim bayram 1 Mayıs, sonra da 29 Ekim. 23 Nisan, 30 Ağustos filan biraz tırt gibi ama 29 Ekim çok kral gün. Bu sene 29 Ekim’de timeline hiç coşmadığı kadar coştu. Herkes yardırdı adeta cumhuriyet diye, ölünce kıymete binen ünlüler gibi oldu canım cumhuriyet. Tarık Akan gibi cumhuriyet. E Türkiye’nin bayramı var da Avustralya’nın yok mu? Tabi ki var! Bugün burada resmi tatil çünkü bir nevi bayram. Ne bayramı? Beygir bayramı. Evet çünkü başka bir gezegendeyim ben, bunu artık anlayın. Kimi arkadaşlar inanmayacaklar, “Melbourne Cup” diye araştırsınlar buyursunlar. 1861'den beri düzenlenen ünlü bir at yarışı bu.

1886 tarihli bu resimde ressam carl kahler bize ne anlatyıor?
 yeni delirmemişler yani, eskiden beri manyaklar. 
o kılıkla beygire mi gidilir? 

1 Kasım'da her yer kapalı, mesela ben bugün işe gitmedim çünkü üniversite de kapalı. Biletini alan at yarışı izlemeye gidiyor. Ama o kadar kolay değil. Kıyafetler şıkır şıkır olacak, yoksa hipodroma giremezsiniz. Metrolarda, sokaklarda her yerde “bilinçli kumar oynama” uyarıları var. Bir yandan at yarışı için okul tatil edip diğer yandan halk içip içip ailenin rızkını beygire yatırmasın diye önlem alıyorlar. Ben artık güzel kafamı yorup da anlamaya çalışamayacağım. Zaten at yarışı da iğrenç bir şey. Her keyfimiz hayvanlara ayrı zulüm, hırsımdan bağıracağım. Biraz hayvanlar için, biraz lisem, biraz da kaybettiğimiz her şey için. Hayallerimizi aldınız, yazıktır.

benim memleket adeta bir pakistan olmak yolunda, burada dünyanın en saçma bayramı...
şu hallere şu davranışlara bakın hele. aklıma mukayet olamıyorum. 
bari  #imamhatiplerkapatılsın

Not: Bu arada, buraya yerleşmek niyetindeki arkadaşlarım, vallahi kusura bakmayın hala fırsat bulup araştıramadım. Araştırıp yazacağım, sözüm söz. 

Temiz güzel gıybet var, hem de ibretlik.

Umarım hepinizin keyifler bal şekerdir. Ben iyiyim çok şükür. Bu hafta okulda elime iş değdi artık. Onu izle, buna dokunmadan bak, yancı gibi iki hafta geçirdim. Baktım ben böyle sıkılacağım, kendime uğraş bulmaya karar verdim. Birkaç kere yanımda bakmaları gereken ama vakit bulamadıkları için bakmadıkları verilerden bahsetmişti hoca ve Evelyn (Brezilyalı postdoc abla, hani beni buraya yerleştirme planları yapan). Bu hafta Evelyn’e dedim ki, “Sen bana bir saat ayır anlat şunları, ben bir bakayım. Beceremezsem en fazla bir saatin boşa gitmiş olur,  becerirsem yükün azalır.” “Ya vallahi çok zor, nasıl olacak” filan dedi, ısrar etmedim. Sonra bir daha bahsi açıldı, “Gel dedim inat etme anlat, benim kafam zehir gibi, yaparım ben.” İkna oldu, oturduk baktık. Şimdi durumun vehametini size şöyle anlatmak istiyorum. 2014 yılından beri her 10 saniyede bir kayıt alan 14 cihaz düşünün, bu cihazların kaydettiği verinin başını sonunu hayal etmeye çalışın. İşte açmaya korktuğum şemsiyenin boyutu genişliği böyle bir şey. İki tane mühendis abimiz sıçanların spontan aktivitelerini kaydetmek için tasarlamışlar bu aletleri. Elleri dert görmesin ama ben çok büyük sıçtım. (Bir küçük ara verip öğretmenlik doktorluk abartılıyor, bence mühendislik kutsal meslektir, bunu belirtmek isterim. Hepinize saygılar.)  Neyse anlattı Evelyn ne yapmam gerektiğini, “Bak çok zor bu, yapmak istediğine emin misin?” diye tekrar sordu. Yani şöyle bir cevap ben düşünemiyorum ki: “Aa çok zormuş hakikaten Evelyn, yapmayayım ben vazgeçtim.” Yani buraya gelmişsin çalışmaya, iki işin ucundan tutmaya. “Aman bu da pek kastı” deyip kolayından iş mi seçeyim? Yaparım dedim, ayıpsın dedim. Bugün bu işle uğraştığım ikinci günüm. Başım gözüm kararıyor, gözümün önü matrix oldu, cin çarpmıştan beter oldum. Hesaplarıma göre en az bir ayı var bunun bitmesinin.

aha verinin bana gelişi bu. ekmek cinyıs'ın elinde abiler ablalar.

Excel de Allahın belası lanet bir programmış. Word’ü de sevmem zaten. Diyemiyorum ki, ben bunları powerpoint’te yapayım, o programa elim alışık. Komik köpekler filan koyarım sağına soluna, başlıklar döne döne gelir, yana söne çıkar, tatlı olur.  Neyse dün verilerin haritası gibi bir şey çıkardım, onu gönderdim, alkış kıyamet bir sürü aferinler aldım. Çok ahım şahım bir şey yaptığımdan değil, bence buranın tarzı bu. Bir şey yapınca aferin diyorlar. Bizde sıçarsan “sıçtın çık” denir, iyi yaparsan “yapacak tabi maaşını alıyor” denir. Yani benim tecrübelerim daha çok o yönde. Ama Hacettepe Spor Hekimliği’ni tenzih etmek isterim. Yaptığımız iki kalem işte birbirimize bol keseden “eline sağlık”lar, “teşekkürler”, “asıl ben teşekkür ederim”ler bizim bölümde de havada uçuşur, o da bizim güzelliğimiz.

bakın ben ekran görüntüsü alıp buraya koyamadığı için ekranın fotoğrafını çekmiş insanım.
excel beni yer, beni harcar. 

Neyse beynimin içinde bir yandan sayılar pır döndüğü için lafı toparlayıp da gıybetli hususa gelemedim. Ben daha bu verilere dalmadan önce, hala gözümün feri yerindeyken, günlerden bir gün çalışmaların buraya kadarki sonuçlarını konuşmak için Evelyn’in evinde toplandık. Neden evde toplandınız diye soracak olursanız, Evelyn’in on aylık bebeği var, o yüzden yarı zamanlı çalışıyor. Pazartesi salı işe gelmiyor, biz salı günü onun evine gittik, bebek sevip çalışmaları konuştuk. Biz dediğim, ben, hoca, bir de Alman bir kız. Evelyn dedi ki hocaya, şimdi geldiğimiz noktaya geçmeden önce sen kızlara işin başını bir anlat ki damdan düşer gibi olmasın. Hoca başladı anlatmaya, Evelyn araya girdi “çüşş” dedi, “çok başa sardın bu sefer de, bari hayat hikayeni anlatsaydın!” Anam bizim hoca muhabbet çok seviyor, “olur” dedi. Bize, yalanım varsa şurdan şuraya sevişmek nasip olmasın*, en az bir saat hayat hikayesini anlattı. Baya özel geldi bana anlattığı şeyler, o yüzden acaba bloga yazmasam mı diye düşündüm. Ama tanımıyorsunuz ne de olsa, anonim bir hayat hikayesi gibi bilmenizden bir şey olmaz dedim sonra. Siz yine de orda burda çok anlatmayın, ayıp olmasın. Başlıyorum.

..............BLOGUMUZ BU AŞAMADA TEKRAR DÜŞÜNÜP KENDİNİ SANSÜRLEME KARARI ALDI. ANNEM DE KIZDI ZATEN. AZCIK EMPATİ YAP DEDİ. ADAMIN İÇDONUNA KADAR YAZMIŞSIN, UMARIM İZİN ALMIŞSINDIR DEDİ. YÜZÜM KIZARDI. KUSURA BAKMAYIN ARTIK. ZATEN NE YAPACAKSINIZ BİZİM HOCANIN HAYAT HİKAYESİNİ? .......................

İşte hoca bize bunları anlattı pembe dizi tadında, sonra yemek yedik, azcık işimize baktık, sonra da dağıldık tatlı tatlı. Okuduğunuz için teşekkür eder, herkese mutlu hafta sonları dilerim. 

* saygıyla anıyoruz.

Dünya Vegan Günü ve başka şeyler.

Bu yazı biraz dağınık oldu ama içime de sinmedi öyle özensiz gibi, o yüzden şimdi paragraf paragraf sizi hangi konuların beklediğini yazacağım. İlk paragrafımız kısa bir haber, ikinci paragrafımız dünya vegan günü ve buradaki festival ile ilgili, sonra Türkiye’de yaşamak ya da başka ülkelere göçmek fikirleri, son paragrafımız da bohem ev sahibimin yeni huyları ve bir anektod. Bu paragrafları maalesef birbirlerine bağlamayı da beceremedim, ne de olsa yazar değilim. Kusura bakmayın. Zaten hepiniz en son fotoyla ilgileneceksiniz, arkadaşlarımı tanıyor biliyorum. 

Öncelikle müjdemi isterim! “Gidince araştır, oraya nasıl taşınırız, bize ekmek var mı”cı arkadaşlarım! Türkiye’de dahiliye uzmanı olduktan sonra buraya taşınıp yakın zamanda da burada işe girmiş bir doktor arkadaş ile tanıştım. En kısa zamanda elimde not defterimle kapısını çalacağım, edindiğim bilgileri buradan aktaracağım. Rica ederim, vazifem.

ya sizin allahınıza kurban olurum!

Bugün dünya vegan günüymüş. (Vegan günümü “bol yemek seçeneklerin olsun, bir yediğine bir daha iki hafta sonra sıra gelsin inşallah” diyerek kutlayan Ayşen Aktaş arkadaşımı isim vererek buradan övmek isterim.) Benim de haberim yoktu böyle bir gün olduğundan, üniversitenin spor salonuna üye oldum, orada yoga derslerine gidiyorum. Yoga hocası söyledi “Pazar günü vegan festivalinde görüşürüz” diye. Hocaya sorunca öğrendim ki, dünya vegan gününde Melbourne’de festival oluyormuş. Bugün gidip gezdim, Ankara’da çektiğim çileye yandım. Çeşit çeşit vegan yemekleri, vegan kozmetikler, temizlik ürünleri, hayvan hakları için çalışan derneklerin dayanışma standları…

vegan protein içecekleri, cennet gibi yav gözlerim doluyor baktıkça.

Çorbası yapılan köpek balıklarından turistik yerlerdeki develere, ördek avcılığından yabani ayıların sayısına kadar pek çok konuda kampanyalar vardı. Yemekler kısmına geri dönmek istiyorum, vegan olunca sen ne yiyorsun diyenler keşke burayı görebilseydi. Zaten veganlar iştahlarıyla ve çok yemeleriyle ünlüdür, ben de kendi adıma bu ünün hakkını verecek bir kudret gösteriyorum. Festival alanı da tıkına tıkına gezen vegan doluydu. Hayvanları sevin rica ederim, hiç değilse haftada bir gün vegan beslenin. Size de güzellik olsun, hayvanlara da, gezegene de. Gözlerinizden öperim.

he salata yiyoz hep salata ot evet.

Dünyanın en güzel şehirlerinden birinde üçüncü haftama girdim. İki kelimemden birinin koala ya da sörf olmasını beklerken geçen hafta Bilecik’ten Yozgat’tan bahsederek geçti. Çünkü evlenmemiş doktorların ağzına sıçma zamanı, mecburi hizmet kurası zamanı. “Arkadaşlarımın gideceği yerler güvenli mi, başhekimleri nasıl birer andaval olacak kim bilir acaba, bari şehir merkezi olsaydı, Viranşehir neresi lan” düşüncelerini ister istemez “benim mecburime şurada ne kaldı, ayrıca hakkaten Viranşehir neresi ya” sorusu takip etti. Cevap veriyorum, Şubat 2017’de dönüyorum, Haziran 2017’de uzman oluyorum, Ağustos kurasıyla giderim. Geçenlerde bizim araştırma ekibinde çalışan esas kadın, Brezilyalı ablamız, Evelyn, mutlaka Türkiye’de mi yaşamak istiyorsun yoksa seçeneklere açık mısın diye sordu. Açığım dedim, dememe kalmadı, benim 10 yıllık hayat planımı yaptı koydu önüme. Avustralya’ya taşındım, diplomamın denkliğini aldım, o arada maddi zorluk çekeceğim dönemde hangi işte çalışacağımı bile kafasında ayarladı, bir küçük PhD bile sıkıştırdı araya, oldu bu iş dedi. Evelyn ne oldu, bana da anlat diyorum, ses yok, kadın daldı gitti. Kesin o sırada çocuklarıma isim düşünüyor. Eğer kafamıza koyup çalışırsak başarırız dedi. Kafamız? Bizim kafamız? Biz bir ekip olduk belli ki. Başarırız dediği de beni buraya yerleştirmek. Olur mu olmaz mı ona pek kafa yormadım şimdilik, zaten Evelyn yeterince düşünüyor benim yerime. Ama biliyorum ki şundan iki üç yıl önce bu konuyu konuşturmazdım ben. Döneceğim derdim, kendi ülkem var, işim gücüm var, burada kalmak istemezdim. Şimdi öyle diyemedim. Türkiye ile ilgili bir şey sordukları zaman bağını bahçesini övüyorum, yemekleri övüyorum, gerisine diyorum ki “hiç güvenli değil.” Neyse bunlar herkesin bildiği şeyler, tekrar tekrar yazıp birbirimizi ülkemizin boktanlığı konusunda gaza getirmenin manası yok. Neticede hüzünlendim, kederlendim ama seçeneklere açığım dedim, öyleyim. Ailem, arkadaşlarım, kedilerim. Özlediğim 3 kalem şey var, başka da bir şey yok. Yani aslında bir de “Ünlülerin Çiğ Köftecisi Malatyalı Osman Usta”nın çiğköftesi. Onu da baya özledim. Hatta biraz daha spesifik olacaksak bu dükkan Kolej’de, bunun bir de Dikmen şubesi var, Dikmen’de Şahin Usta var, genç bir adam, Osman Usta yetiştirdi onu da, onun orda çiğköfte çok güzel. Beni tanıyor, sınırsız çay da veriyor. Evet özlediğim şeyler bunlar. Bin yıl da kalsam özleyeceğim şeyler sanırım yine bunlar olacak.

dikmen caddesinde petrol ofisinin hemen yukarısında burası, gidip benden bir selam söyleyin. 

Ya aslında her şeye kolay alıştım çünkü her şey pratik, mantıklı, insancıl. Bir kendi yemek düzenimi oturtamadım, onu da sanırım yakında hallederim. Geçen gün canıma tak etti bulgur pilavı yapacağım, barbunya yapacağım, evde yağ bulamadım. Hindistan cevizi yağıyla barbunya yaptım. Çünkü benim ev sahibi en doğal en işlenmemiş yağ hindistancevizi yağı diyor, onu alıyor. İşlenmiş hiçbir şey ev sahibimin narin bedenine girmesin diye “Coconut” yağında soğan kavurdum. Bu aralar Nan (adını biliyorsunuz değil mi, ev sahibim Nan) iyice çığırından çıktı zaten. Mutfaktan masayı da attı dışarı, yere ufak bir şey koydu, evle bütünleşerek yiyoruz yemeğimizi. Şimdi bu adam ekmeğini mobilya tasarımından kazanıyor, kafasındaki konsept de evin bir uzantısı, eli ayağı gibi olan mobilyalar. Büyük hacimli şeyler sevmiyor.  Ben de Allah'tan iri yapılı bir insan değilim, yine de fazla dik durmadan duvarlara sürtüne sürtüne kenardan kenardan geziyorum, evle ayrışık olduğumu çaktırmadan idare ediyorum. Su israfı olmasın diye de arka bahçeye işiyor, size onu söylemeyi unuttum değil mi? Küçük bir oğlu var, bazen bizde kalıyor, oğlanla bu gidiyorlar arkaya işeyip geliyorlar. Geçenlerde bana açtı bu konuyu, rahatsız olur musun diye. Yani ne diyeyim ben bu saatten sonra, ben işemem bahçeye dedim, siz ne yaparsanız yapın. Avustralya burası ya, yılan kapar götümü ben nasıl bahçeye işeyeyim. Neyse zaten bana bahçeye işe demiyormuş, biz işesek sen rahatsız olur musun diyormuş. Herkes istediği yere işeyecek evde, öyle tatlıya bağladık. Siz de isterseniz gelin mutfağın ortasına sıçın yani, bir şey demeyiz biz, öyle genişledik artık. 

Bakın şöyle oldu mutfak masamız:

bildiğin yer masasının azcık havalı hali. 

Geçenlerde hayat dersi verdi, onu da anlatıp bitireyim.  Birinden bahsediyorum Nan’a, ama itin götüne sokup sokup çıkarıyorum elemanı. Nan’ın da sevmeyeceği özelliklerini şişirerek anlatıyorum, o da sevmesin, birlikte giydirelim istiyorum. Nan dedi ki, dur böyle yapma. Nasıl yapmayayım? Dedi ki, sevmediğin bir şey ararsan orası dipsiz kuyu. Karşına senin kopyanı getirseler onda bile sevmediğin sonsuz şey bulursun. Sevdiğin bir şey bulup ona odaklanmaya çalış. Mutlaka vardır, küçük bir şey bul dedi. Yaa işte, bu da ibret dolu bir öykümdü.

Bu yazıyı bağlayamadım, basiretim bağlandı, idare edin. Çok özlüyorum hepinizi. Kendinize iyi bakın, buralara gelirseniz kalacak yer var. 

Alın bu da vegan festivalinden bonus foto.
Doğayla barışık kadın pedi yapmışlar. Nasıl olacak tam anlamadım ama
tanesine 15 dolar verip 2 tane aldım, 2 tane de hediye ettiler.
4 taneyle ömür geçmeyeceğine göre acaba yıkayacak mıyız nabacaz bilmiyorum. kısmet.
Burda yoktu ama piyasada vegan prezervatif de var. çok garip di mi :)
öbürküsü hayvanlıymış demek ki. 

Tüküreyim böyle hobinin ızdırabına

Buraya geleceğim tarihler belli olunca hemen buradaki koşu organizasyonlarına bakmıştım. 16 Ekim’de Melbourne Maratonu var, harika. Kayıt oldum, hazırlandım, çok hevesliyim, gece uyuyamadım doğru düzgün. Hedefim var, 2 saatin altında bitirmek istiyorum.

Bir hafta önceden iş yerinde de bahsi geçmeye başladı, Brezilyalı oğlan var Victor, ofiste çalışma masasını paylaşıyoruz, o tam maraton koşacak, bir de hocalardan biri var Nigel, o da yarı maraton koşacak. Yirmi kişilik ofisten organizasyona kayıtlı ben dahil üç kişi çıkmasından yarışın ne kadar kalabalık olacağını tahmin edebilirsiniz. Şehrin yarısı koştu sanırım.

Bunlar 10k'cıların "1.dalga"sının starta yakın kısmı sadece,
 ya fotoğrafla olacak şey değil, çok kalabalıktı, siz benim sözüme güvenin.

 Sabahın köründe trene bindim, 3 tane siyahi arkadaş göğüs numaralarını takmışlar, yolu biliyorsanız birlikte gidelim dedim, ben kesin kaybolurum çünkü, biliyorlarmış, kısa mesafeci tipli Etiyopyalı arkadaşların peşine düştüm. Birlikte yarış alanına gittik. Etiyopyalı kardeşlerim 10 k koşacakmış, onlar benden önce start aldı, onları uğurlayıp ısındım. Yarı maratoncuların sırası geldiğinde start’a geçtim. Bi çişim geliyor, bi ağzım kuruyor, sürekli bir fiziksel rahatsızlık halindeyim. Yanımda orta yaşlı bir abla var, “maraton koşulur mu ya saçmalık” minvalli şeyler söylüyor, işin amacı keyif almak değil mi diyor, “allah allah” diyorum “keyif mi alacaktık, bana kimse bir şey söylemedi”. İşte böyle sevimsiz İngilizce şakalar espriler yapıyoruz başlama çizgisinde birbirimize, arkadan alkış ve gülme efekti eksik. 2 saat pacer’ı var önümde bir yerlerde. (pacer demek şu: yarışı 2 saatte bitirecek bir koşucu, balon taşıyor, bayrak taşıyor, bir şey taşıyor, sen görüyorsun onu koşarken, fikir veriyor hızına dair.) Saat 7 buçuk oldu, pacer ablayı önüme aldım koşmaya başladım. Çiçek gibi koşuyorum, hiçbir derdim tasam yok, bıraksınlar böyle sabaha kadar koşayım diye düşünürken, hakikaten dedim ya daha ne kadar devam edeceğim böyle… Şimdi gidiyorum ama ya birazdan yorulursam? Kesin yorulacağım, kesin hızlı gidiyorum, yavaşlasam da sonra mı hızlansam, yavaşlarsam da hızlanamazsam ne olacak, belki de hızlı gitmiyorum şimdi, bir de yavaşlarsam hepten geri kalırım. Böyle dev bir hesapsızlık içindeyim. Saatim de yok, telefondan süremi takip edecektim, onu da karıştırdım, süreyle hızla tek alakam pacer abla, dedim ki kendi kendime, şimdi hesap yapıp düşünmenin sırası değil. Şimdi koş, sonra düşünürsün. Yola konsantre ol, asfalta konsantre ol, sayıları boş ver. Ama yazıklar olsun ki çok zekiyim, düşünmeden duramıyorum. Sayıları boş ver dedim ya kendime, beynim diyor ki “hayır bebeğim hayır. Sayıları düşünmenin tam sırası. Ver bana iki tane dört basamaklı çarpmazsam neyim” diyor. Yemin ederim komiklik olsun diye yazmıyorum, 6-8 km’ler arasını dört basamaklı sayıları çarpmaya çalışarak geçirdim. Nitekim 1001 ile 1001’i çarpayım dedim, hem kolay hem eğlenceli olur, çarpamadım. Vakit geçmiş oldu oyalanmış oldum. Öte yandan ben 21 nasıl bitecek bilemiyorum, 10 km olmadan yoruldum. Eve gitmek istiyorum, uyuyacağım, zaten rüzgar çıktı, hava soğuk gibi, zaten bitişte bekleyen kimse yok, hiç tadı yok ki, kendi kendime trene binip yarı maraton koşup eve dönüyorum, bok gibi iş, koşsam koşmasam kimsenin haberi yok. Bu işin güzel yanı organizasyonu, arkadaşlarla birlikte olması, babanla koşması, babanın seni geçmesi, bitince yokuşları inişleri sanki orijinal bir şeymiş gibi tekrar tekrar birbirine anlatması… Neyse ben yoruldum, tadım kaçtı, ama durmadım, yürümedim, inat ettim koştum.

hele şu teyzenin şımarıklığıyla, benim bitmişliğimin aynı karede buluşmasına bi bakın,
 ben bu fotoğrafa para verir miyim siz söyleyin. 

Önce 2 saat pacer’i abla ufak ufak gözden silindi. Tamam dedim, 2 saat olmaz, 2 saat 5 dakika olur sorun değil. Böyle dememe kalmadı 2 saat 10 dakika pacer’ı yakışıklı bir abimiz göründü. Bu abi de gözden silinirse yandım, buna yapışayım artık dedim, var gücümle asıldım, gittiğim kadar gittim, nitekim son 5 km’ye doğru bu abi de arkasına bakmadan bastı uzaklaştı. Sonra kafayı çevirip baktım 2:20 pacer’ı nerde diye, rahat 60 yaşında olan eski tüfek bir koşucuyu yapmışlar 2:20 pacer’ı. Çüş artık, bitişte anamız babamız beklemiyor diye üzüldüysek o kadar da değil dedim, dedeye kendimi geçirtmeden bitirebildim. İkinci yarı maratonumu burada koşmuş oldum. Hedeflediğim gibi 2 saatin altında filan koşamadım, koşarken kendime dedim ki “bir daha asla!”, sonra Antalya için kayıt yaptırdığımızı hatırladım. Demek ki “bir daha yine”.

koştum, şahidim yoksa bile belgem var. 

Avustralya yan gelip yatma yeri değildir.

Buraya malumunuz tatil yapmaya gezmeye değil ilim irfan peşine geldim. Ancak gelin görün ki işle ilgili bir yere ilk kez gitmekte fazlaca zorlanan bir insanım. Hacettepe’den önce Numune’de çalıştım. İşe başlamadan önce 3 gün boyunca, bugün gidip başlıyorum diye niyetlenip, giyinip kuşanıp arabayla Numune’nin etrafında dolaştım, “yarın başlarım yea” deyip eve döndüm. Üçüncü gün sabahtan çalışacağım kata kadar çıktım, geri indim, öğleden sonra başladım. Öğleden sonra hoca kızdı, bu saatte mi gelinir diye. Haklı ama diyemiyorum ki “Hocam sizin haberiniz yok, ben biraz malım.” Hacettepe’ye başlamam daha kolay oldu nedense, ama altıncı ayda ortopedi rotasyonuna gitmek hiç kolay olmadı. Sabah korkudan dudağımda bir uçukla uyandım, işe gidene kadar dudağımın öbür tarafında bir tane daha, hastaneye varınca bir tane daha çıktı. Üç uçuk ve personelimiz Bekdaş bey eşliğinde ortopediye gittim, yok yapamayacağım, ağlaya sızlaya kendi bölümüme döndüm, ben gitmek istemiyorum diye. Bekdaş Bey sağ olsun tuttu kolumdan bir daha götürdü, ilkokula başlamak istemeyen çocuklar gibi, gide gele alıştım. E tabi ki buraya da başlamam kolay olmayacaktı, olmadı. Bir gün önceden kampüse gidip sinsi gibi etraflarda gezdim, kendimi iyice pazartesi günü mızırdanmadan gelmeye ikna ettim. 

gördüğünüz gibi kendim gibi esprili şakalı bir okul tercih ettim. 

Pazartesi oldu, saati heyecandan sabah 5’e kurmuşum, 8 kere filan erteleyerek makul bir saatte uyandım. İlk gün sabah kaçta geleyim diye önceden sormayı akıl edemedim, 8 buçuk iyidir deyip 8 buçukta gittim. Kimse yok ortalarda, aman ne güzel, demek ki sabahın köründe işe gelmeyeceğiz süper, beklemeye başladım. Hoca mail attı, doktor randevum var 11 buçukta geleceğim diye. Tamam ona da eyvallah, yakındaki parkta yürüyüşe çıktım. Yanıma da ne bir kitap almışım ne de kendimi oyalayacak başka bir şey, parkta yürümeye başladım. Kampüsten iyice uzaklaştım, deliler gibi yağmur yağmaya başladı. Koşsam kampüse koşulacak mesafede değilim. Ciciler cicisi ilk güne uygun elbisem, düzgün saçım başımla bir ağacın altına sığınıp yağmurun dinmesini bekledim ama yok dinmiyor, ıslanmaya razı gelip sucuk gibi döndüm kampüse. Biraz kurudum. Saat hala 10 buçuk. 1 saatim var, dakikalar geçmiyor. Bence herkes bana bakıyor, kesin kıyafetim çok komik, kesin alnımda kocaman “bugün burada başlayacak olan salak bu işte” yazıyor, kesin ya eminim! Hoca filan beni görünce suratıma gülüp “ohaa ne kadar da aptalmışsın, bilseydim davet mektubu yazmazdım, sıfata bak hele!” filan diyecek. Neyse daha önce de dediğim gibi bir yerlere başlarken zorlandığım için böyle durumlarda yapmaya alışık olduğum şeyler var. Örneğin pek işlek olmayan bir tuvalet bulup en uçtaki kabine kendini kilitleyip orda geçirebildiğin kadar çok zaman geçirmek. Bizim durumumuzda bu yaklaşık 45 dakika oluyor. Bohemlerle yaşaya yaşaya kaşımı bıyığımı almayı unutmuşum, onlarla uğraştım, biraz uyukladım, derken saati 11 buçuk yapmayı başardım. 

evet tuvalette selfie çektim. 45 dakika nabayım, çişim yok kakam yok. 

Hocayla buluştuk, hoca hiç de beklediğim gibi suratıma püsküre püsküre gülmedi, ben de bundan cesaretle hediye olarak getirdiğim rakı ve çekme helvayı takdim ettim. Çekme helva da yapıştı elime, haftalardır herkese helva dağıtıyorum, lokum mu diyorlar, değil ama ne olduğunu da anlatamıyorum. Hem aldım geldim o kadar, vermesem çok saçma olacak, ama utanıyorum da bir yandan çantadan çıkarmaya. Avustralyalı karizmatik hocaya Kastamonu çekme helvası verirken, öğlen beslenme çantasından ekmek arası yumurta çıkarıp bütün sınıfı yumurta kokutan çocuk gibi hissediyorum. Ya çok sıkıntılara giriyorum anlatamam size. Neyse neticede hoca tabi ki hoş geldin filan dedi, hediyeler için teşekkür etti. Bir tane de Alman kız var, onunla da tanıştık. Dedi ki hoca, bizim bu muhitte çok farklı ülkelerin restoranları var, gezmediyseniz bu öğlen size oraları gezdireyim. “Foodie tour” yapalım. Öğlen çıktık, 4’te filan döndük sanırım. Giriyoruz mesela Etiyopya restoranına, hoca tanıtıyor kendini garsona, bunlar öğrencilerim, etrafı gezdiriyorum, yemeklerinizden tatmak istiyoruz diyor, bir de ben veganım diye aşırı özen gösteriyor, her yerde soruyor vegan neler var diye, böyle böyle saatlerce bütün mahalleyi yedik. Sudan, Etiyopya, Hint, İtalyan, Vietnam, Çin, yemediğimiz halt kalmadı. Orda yiyemediğimizi paket yaptırdık, yolda yedik, yedik, yedik, yedik. Sonra dedi ki, Dancing Dog’a gittiniz mi, yakındaki bir barmış. Gittik bize bira ısmarladı, onun grubunun yaptığı araştırmaları anlattı, ne aşamada olduklarını, bundan sona neler yapılacağını, bizim neler beklediğimizi sordu. Böyle böyle ilk günü yiye içe geçirdim. Ertesi gün oldu, ben artık iki sıçan tutayım (sıçanlara egzersiz filan yaptırıyorlar), iki iş yapayım istiyorum. Onların da adama ihtiyacı var ama bir sıkıntı var: Induction. Yani tanıtım, giriş eğitimi gibi bir şey. Her şeyin ama her şeyin induction’ı var. Şöyle ki, biyokimya laboratuvarında bulunmak için induction lazım. Aldın diyelim. Biyokimya laboratuvarında bulunan santrifüj cihazını kullanmak için ayrı induction alacaksın. Santrifüj lan, düdüklü tencereden kolay alet. Yok tövbe elimi hiçbir şeye süremiyorum, induction’sızım çünkü. Kuru buz var, kovadan alıyorsun kürekle. Bak kova diyorum, kürek diyorum. Kuru buz induction’ı var. O küreği eline alaman yoksa, yasak. Induction da ha deyince alamıyorsun, sorumluya mail atıp randevulaşıyorsun, öyle ancak alabilirsin. Bir haftada şükürler olsun 4-5 induction aldım. Sordum hepsini tamamlamam ne kadar sürer diye, sen döneceğin zaman ancak tamamlanır dediler, kendileri de biliyor yedikleri boku. Neyse ben severim aslında kuralcılığı ama burada kendini aşmış bir hal var. Bu arada laboratuvarların imkanlarını ve bizimkilerle kıyasını anlatıp hiçbirinizi göz yaşlarına boğmayacağım. Ama ah bir induction’ınız olsa da görebilseniz…

İki yazıdır deli gibi arkasından atıp tuttuğum bohemlerime çok alıştım. Gerçi tam alıştım, kızla oğlan gittiler, ev sahibiyle baş başa kaldık. Her akşam taze sebze yemeği pişen mutfağımıza da, mum ışığına da, bikarbonatla bulaşık yıkamaya da ısındım artık. Buzdolabı zaten olmasa da olur bir şey galiba, mesela bizim yok, hiç eksikliğini duymuyoruz. Ha bir de benim kaldığım muhit Melbourne’ün ÇinÇin’iymiş. Eş dost uyarıyor korkutuyor beni, dikkat edecekmişim kendime. Allah aşkına buranın en asi en kural tanımaz adamı heralde yerlere filan tükürüyordur. Kolay mı lan, ben Ortadoğudan geliyorum, Melbourne’ün minnoş asisinin aklını alırım. Sizin torbacılık, çetecilik induction’ınız yok, burada haraç toplayamazsınız desen, Melbourne çetesi şok, Melbourne çetesi iptal. Canını yediklerim…