Şortlu, şıpıdık terlikli yeni yıl

Güzel arkadaşlarım, 2015 korkunç bir yıldı, 2016 iyice batırdı. Hayret verici bir şekilde ikisinden de sağ çıkmayı başardık. Hepimizi kutlarım. Kaybettiğimiz dostlarımızı, kardeşlerimizi anmaktan yıl içinde bir katliamı anmadığımız gün kalmamış olsa da, yeri geliyor yüzümüz yine de gülüyor, çocuklar büyüyor, kedili videolar izliyoruz, bir şekilde yaşıyoruz. 

Ben geçen sene bu vakitlerde çok zorlanıyordum, pek de gülemiyordum zaten. “Keşke doğmasaymışım” noktasında bir yerlerdeydim. O ruh haline yakışır bir şekilde yılbaşı da korkunç geçmişti. İstanbul’a babamların yanına gitmeye çalışmıştım ama uçağım o kadar çok o kadar çok rötar yapmıştı ki, yeni yıla Esenboğa’da tek başıma ağlayarak girmiştim. Bir yandan ağlıyorum, bir yandan da düşünüyorum, şurada tatlı tatlı ağlarken bir kadeh viski alsam havaalanının aynı yerde hem viski hem tarhana çorbası satmayı başaran mekanlarından birinde, gideceği yere yetişememiş aşırı yakışıklı biriyle filan göz göze geliriz, olaylar gelişir, sonra çocuklarımıza anlatırız güleriz, film gibi olur ne güzel; ama etrafta yeni yıla havaalanında girdiği için üzülen bir tek ben vardım, geri kalan herkes noel baba dövmeye ant içmiş sarıklı cüppeli dayılar, viskiden de anlamam zaten, ağlaya ağlaya havaş’a binmiştim, havaş da yoktu, melih gökçek’in servislerine binip, kös kös eve dönmüştüm. Neticede ne varsa ailemizde, ne varsa dostlarımızda var. Geçen yıl onların sevgisi ve desteğiyle (belki farkında olmasalar bile) bir şekilde geçti. Bence gerçekten pek farkında değiller, (değilsiniz diyeyim ya da), hepinize çok teşekkür ederim, iyi ki varsınız. 

Avustralya yeniyıla sizden önce girecek evet ama 15 saat önce değil, o yüzden bu geçen senenin fotoğraflarından.
Bu akşam kutlayalım, bir sonraki yazıya kendi çektiğim fotoğrafları koyarım.
Zaten  bence havai fişek Melbourne'de de olsa köylü eğlencesi, hiç sevmediğim bir şey.

Siz yapar mısınız bilmiyorum, ben her sene yeni yıl kararları alırım. Sonra o kararları uygulayamam. Sonra ne beceriksizim lan, bu sene de bambaşka bir insan olamadım diye kendimi yererim. Bu sene tam kağıdı kalemi elime aldım, kararları yazacağım, “yazmıyorum lan” dedim. Yazmıyorum. Yeni kararlar almıyorum. Bambaşka filan olmayacağım 2017’de. Çok meraklıysa değişime, 2017 kendisi bambaşka olsun. Ben iyiyim, dünya kötü. Dini referansla geliyorum hazır olun, anneannemin iddiasına göre Muhammed’in bir hadisi varmış: “Kolaylaştırın, zorlaştırmayın.” Var mıdır yok mudur böyle bir söz bilmiyorum, sanırım dinle alakalı tek sevdiğim söz bu. Hayat bizim için aksini yapsa da, bari biz kolaylaştıralım, zorlaştırmayalım.

Ama duramadım, yine de alternatif kararlar aldım. Şöyle ki:

1.     Bu sene hiç tartılmayacağım. Her sene ocakta 10, şubatta 15, martta 20 kilo versem toplamda 45 kilo vererek nisanı göremeden ebedi yolculuğuma uğurlanırım inşallah diye rejim planları yaparım. Tamam yeter. Veganım, günde on öğün sebze meyve yiyorum, spor yapıyorum. Bu sene tartılmayarak bu konuya ayırdığım nöronlarımı boşa çıkarıyorum. Azıcık dinlensinler, yazıktır.

2.       Bu sene, hepinizin lisede okuyup bitirdiğini tahmin ettiğim, bu yüzden utanarak “bunları hemen okuyup bitirmem lazım, çok büyük rezillik” başlıklı 300 kitaplık bir liste yapmayacağım. Okumayı çok seven bir insanım, canım çektiği gibi okumaya devam edeceğim. Hem belki sizin o lisede okuduklarınızı kırk yaşında ilk kez okumanın güzelliği ayrıdır, ne biliyoruz? (Nasıl okudunuz olum o kadar kitabı lisede ya, ben ders çalışıyordum, ondan mı acaba o arayı kaçırdım? Sizin yüzünüzden cahil hissediyorum kendimi, okuyan yazan arkadaşlar da zor.)

3.       “Bu sene insanlara karşı daha sıcak ve sevimli olmaya çalışacağım” da her yılki listede yerini mutlaka alırdı. Şimdi ben ağzı bozuk, sivri dilli ve şartlar aksini çok gerektirmedikçe ters bir insanım. Siz öyle tanımıyorsanız beni, şartlar aksini gerektirmiş demektir. Yıllardır ben de uğraşıyorum pembe osuran bir prenses olmaya. Ama olmuyor. Olmasın ya ne yapalım. 29 yıldır olmadı, bu yıl da olmayıversin. 

4.       Maalesef telefonuma bağımlıyım. Saatlerce instagrama bakabilirim, bakıyorum da. Bu sene bu da serbest, içkim yok, kumarım yok, bir instagramım var, o da oluversin. 

2015 kötüydü, 2016 daha kötüydü, 2017 daha bile kötü olabilir. Dünya zalım, bari kendimize çok da şeyapmayalım. Zaten hepimiz uçurumun kenarında yürüyoruz, zorlaştırmayın, kayar düşersiniz maazallah. Bir de kimin gerçekten yardıma ihtiyacı olduğu filan dışardan çok belli olmuyor bazen, sevdiğiniz insanların halini hatrını sorun sık sık, “ iyiyim ya nolsun” diyip geçiştirsem de aslında bana zamanında o ilaç oldu. Tekrar teşekkür ederim, eksik olmayın.

Herkese hayatta kalabildiği ve arada bir de kedili videolara gülebilecek kadar yaşama sevincini koruyabildiği bir yıl dilerim. Dahası bende de yok ki size dileyeyim, bu kafi. 

(Başlıkla yazının alakası yok biliyorum, ama kan benim damar benim, istediğim başlığı koydum.)

Zincirlikuyu Metrobüs

Tövbe estağfur akıldan kusurluluğum tuttu, sırasıymış gibi Java öğrenmeye çok sardım. Geçen hafta online kursa başlamıştım, tabi ki devam etmem diye düşünüyordum, valla her gün açıyorum öğreniyorum. Bir de triplere girdim, burada yaz günü salak salak kapşonlar giyip geziyorum, eşe dosta mesaj atıyorum, “banka borcunuz varsa sileyim bilgisayar hekırı oldum ben” diye. (Varsa söyleyin, bu ay bendensiniz.)

Hem şu davranışımdan hem de genel olarak halimden durumumdan anlayacağınız üzere, ben güzel ülkemde değil de, bir süre başka yerde çalışsam, memleketimiz için büyük bir kayıp değil. Benim ülke değiştirmeme beyin göçü denemez, goygoy transferi denebilir. Ama herkes benim gibi akıldan kusurlu değil. Çiçek gibi arkadaşlarım var, pırlanta zekalı insanlar, dünyanın başka başka yerlerinde çalışıyorlar. Bizde yurtdışında yaşamaya “yurtdışına kapağı atmak” denir, illa ki iyi bir şey olduğu düşünülür. Ama her şey uzaktan göründüğü gibi değil, evinden uzakta olmak kolay bir şey değil. Neden başka ülkede yaşamak senin ülkenden iyi olsun ki? Kovulmadan neden gider bir insan ülkesinden? Ben bu soruların cevaplarını bilmiyorum. Belki onlar bilir diyerek yerini yurdunu bırakıp başka memleketin üniversitesine giden arkadaşlarıma anket yaptım. “Bülbülü altın kafese koymuşlar, yine de vatanım demiş mi?”, “Modern zamanlarda aşk buharlaşıp uçmuş mu?”, “Şişman Pelin olur mu?” sorularına cevap aradım.

Çeşit çeşit arkadaşıma sordum, İtalya’dan Avusturya’ya, Amerika’nın dört bir yanından arkadaşlarıma, İsviçre’ye, burada tanıştıklarıma, tanıdık olan her yere, herkese sordum. Cümle cümle herkesin cevabını yazmayayım size, anketimin sonuçlarını kendim anladığım gibi yazıyorum. (Güzelim cevaplarını piç ediyorsam böyle yaparak, arkadaşlarımdan özür diliyorum.)

•            Benim çevremde üniversite okumaya yurtdışına giden insan sayısı çok az. Zurnanın zırt dediği yer “doktora”. Giden doktora zamanı gidiyor, dönecek insan doktorası bitince dönüyor, doktora bittikten sonra dönmeyen yakın zamanda dönmeyi düşünmüyor.
• ·         Kimsenin ülkesini sevmediği yok, herkes seviyor özlüyor. Ama "her şeyin bir zorluğu var, yurtdışında yaşamanınki de bu" demişler, alışmışlar. Bir arkadaşım dedi ki, “Evet uzakta olmak zor ama bi Zincirlikuyu metrobüs değil.”
• ·         İlk giderken aslında daha çok bilimsel olanaklar için, daha iyi bir eğitim için, Türkiye’ye dönünce daha iyi bir kariyeri olur diye, bir de hayat tecrübesi olsun diye gidilmiş. Genelde "giderim daha da dönmem" diye yola çıkılmamış. Gidilecek, doktora yapılıp dönülecek, böylece Türkiye’de daha iyi bir hayat kurulacak. Plan aslında bu. Ama ülkenin siyasetinin lağım çukuru haline gelmesi arkadaşlarımı memlekete dönmekten caydırmış.  (Yani herkes caymamış ama şu an Türkiye’de olmama sebeplerinden en önemlisi bu gibi anladım ben.) Hatta akademisyenliği bırakmayı düşünmesine rağmen yine de Türkiye’ye dönmeyi düşünmeyen arkadaşım bu duruma bir örnek.
• ·         Türkiye’deki üniversiteleri beğenmiyorlar çoğunlukla. Arkadaşlarım kabahati farklı farklı yerlerde bulmuşlar, o konuya girmeyeceğim hiç ama ortaklaştıkları nokta şu: İnsanda heyecan uyandıran, teşvik eden, akademisyeni ilerletecek bir ortam yok.
• ·         Aileyi çok özlüyor herkes, bir de arkadaşları. Dağın taşın yemeğin çayın lafını eden yok. Kimse çiğ köfte de demedi, oysa ben iki ayda özledim. (burda gözleme var, çiğ köfte yok. hiç yok.) 
• ·         Ne olsa dönersiniz diye sordum, çoğu arkadaşım “geldiğimde üniversiteye biraz faydam olacağını hissetsem gelirim” dedi. Daha iyi hayat şartlarını bırakıp Türkiye’ye dönmeye razı olurum diyen sayısı çokça benim çevrede, takdir edersiniz ki yurdunu seven arkadaşlarım var. Ama gel gör ki döndüklerinde memlekete faydalı olacaklarını hissedemiyorlar bile. Ortam öyle çorak. Kimse “kaçtım kurtuldum, ne gelicem lan Türkiye’ye” demedi.  Ama biraz umut, biraz dayanışma, tünelin sonunda ışık, neyse artık, o olsa gelirim diyorlar. Bir arkadaşım hariç; o ancak ülkeye reset atılırsa gelmeyi düşünürüm dedi, o diğerleri gibi azıcık umudun peşine gelmeye ikna değil. Ona da hak veriyorum, bütün arkadaşlarıma hak veriyorum ben.
• ·         İngilizce konuşulan ülkede olmayanların canını dil meselesi daha çok sıkıyor. Ama asıl dertleri kendini anlatamamak değil, anadilini konuşamamak. Ben de hiç sevmiyorum başka dil konuşmayı, İngilizcem de iyi baya ama yine de içim sıkılıyor başka dilde konuşurken. Türkçe öyle mi, sabah açıyorum ağzımı, uyuyana kadar kapamıyorum.
• ·         Bir de benim arkadaşlarımın hiçbiri zenginlik peşinde koşmuyor, hayatları boyunca da koşmayacaklarını tahmin ediyorlar. Bu nedenle orta halli insanın hayatının kaliteli olabildiği yerler cazip oluyor. Para peşinde koşmak istemediğin için ülkende çalışmamak ne garip değil mi? 
• ·         Son olarak herkes bir kafa rahatlığından bahsediyor. Benim en iyi empati kurabildiğim nokta bu. Dünya atarlısı bir insanım ben. Elektrik direğinden, duvara kadar her şeye kinlenip öfke kusabilirim. Buraya geldiğimden beri bir allahın kuluyla gerilmedim. Kimse sırada önüme geçmeye çalışacak diye önümdekinin götüne yapışmadım. Gece eve dönerken seri adımlarla yürüyüp başımı önüme eğme ihtiyacı duymadım. Çantam açık mı diye elli kere kontrol etmiyorum. Süpermarket kasasında cüzdanımı bulamadım geçen gün, arıyorum yok, kesin var ama biliyorum, bulamıyorum, çantayı döktüm tezgaha, yere düşürüyorum eşyaları telaştan, bok ettim ortalığı, yüzüm kıpkırmızı oldu, arkamda 3-5 kişi var, bekliyorlar, “çok pardon, çantam çok kalabalık, hay allah” filan geveliyorum bir şeyler… Herkes gülümsüyor, rahat olayımmış, sorun yokmuş. Şimdi diyeceksiniz ki bunun için beyin göçü mü olur… Herkesin bahsettiği kafa rahatlığı bu annem. Küçük şeyler ömrümüzü kemiriyor. Biliyorum döndüğümde hemen ilk gün biriyle yanlışlıkla çarpışacağız ve o hayvan ben pardon dememe rağmen bana bağıracak. 

Yani demem o ki, kuyruklarda önünüzdekinin işi uzun sürünce üfleyip püflerken iki kere düşünün. Üniversitelerimizin geleceği için, aydınlık yarınlar için üflemeyin, püflemeyin.

not: şişman pelin olur, arzu edenler döndüğümde kendi gözleriyle görebilirler :/

bir not daha: dönüş biletimi aldım, çok mutluyum. 

son not: hiç arayıp sormayan arkadaşlar var, döndüğümde ağzınıza sıçacağım. 

bir Ankaralı olarak hiç metrobüs çilem olmadı ama acınız acımızdır kardeşlerim. 

Ayıp olmazsa yediğimi içtiğimi anlatacağım.

Güzel arkadaşlarım, umarım hepiniz iyisiniz. Ben iyiyim, keyfim yerimde, havalar hala tam ısınmadı, buraya yaz gelsin diye gözümü göğe diktim, bekliyorum. Çok şükür excel belasından kurtuldum. İki tane tablo yapıp, kutuları farklı renk boyamayı öğrenince, hemen havalara girdim, online kursa yazıldım, Java öğreniyorum. Aranızda gülenler var, kendi ayıpları... Heves şu hayatta çok önemli bir şeydir.  

Hiçbir yeri gezmemek konusundaki inadımı sürdürüyorum. Ben zaten “turist tipi” bir insan değilim, gezmekle ilgili bir heyecanım yok. Birisi “Şurası çok güzel mutlaka git” dediği zaman benim beynimde hiçbir hareketlenme olmuyor. Ben de orayı görmeyivereyim diye düşünüyorum. 

(Şimdi Allah utandırmasın karikatür anlatmaya çalışacağım, aradım aradım bulamadım çünkü. (Bulan yollarsa çok güzel olur.) Baltalı İlah diye hatırlıyorum, karşısında da tatilci bir eleman, bunlar denizin içindeler. Bu tatilci adam diyor ki Baltalı İlah’a, “sen bacaklarını aç, ben arasından geçeyim.” Baltalı İlah da “geçmeyiver” diyor. Karikatür bu kadar. Ben bu “geçmeyiver”i o kadar seviyorum ki, arabamın arkasına yazdırasım var. Ben de “gitmeyivereyim”. O güzelliği de görmeyivereyim… Belki uyuşukluğuma bahane. Olsun.) 

Uzun lafın kısası yeni yerlere gitmeyiverdim, size anlatacak ilginç bir şey görmedim. Görseydim "yediğim içtiğim benim olsun, size gezip gördüğümü anlatayım" diyebilirdim. Oysa şimdi size yediğimi içtiğimi anlatmak durumundayım.

Yalnız iyi yiyorum. Bir gittiğim yere bir daha gitmeden, farklı farklı, dünyaları yiyorum. Restoranlarda tabağın fotoğrafını çekmek adetim olmadığı için onları gösteremeyeceğim. Ama burada tövbe hiç bilmediğimiz şeyler var yemelik. Onları göstereyim size, siz de öğrenin istiyorum. Ben hiç görmediğim bilmediğim bir sebze meyve yoktur dünyada sanıyordum, ne de olsa internet var, illa ki görürüz sanıyordum. Öyle değilmiş. Adını sanını bilmediğim, ilk defa gördüğüm bir sürü şey yedim. Sanıyorsanız ki size avokado anlatacağım, mango anlatacağım, yanılıyorsunuz. Benim hacı nenem de biliyor avokado kaşıklayıp kahvaltıda yemeyi. Gerçekten değişik şeyler var diyorum size. Buyrun başlıyorum:

Jack fruit: Aşağıdaki fotoğrafta güzide meyvemiz jackfruit'u görüyoruz, dışı ve içi. Bununla ilgili ben bir yazı okumuştum, dünyada açlığın sonu olacak, bunun sayesinde dünya kurtulacak filan diyordu yazıda. Böyle çoşmasının sebebi 15-20 kiloluk kocaman meyveleri olması, bir de ağacının tekrar tekrar meyve veriyor olması. Meyvesi de bol kalorili, besleyici. Neyse açlığa çare olayı filan zevzeklik tabi ama sizi bilemiyorum ben bunu ilk kez burada gördüm. Tadı çok nefis, ananasla mango karışımı gibi, bir şeyin tadını anlatmak zor tabi biraz. Ben sevdim diyerek devam ediyorum. (Aslında bir de star fruit yedim, ama onun fotoğrafını çekmeyi unutmuşum. Ona da şöyle şuradan bakıverin, yine görürsem foto da çekerim. Onun tadı biraz ekşi. Bulursam dragon fruit ve passion fruit da yiyeceğim, onları daha hiç görmedim de. Hepsini gösteririm size de bulabilirsem. Burada papaya da var ama gerçi o galiba Türkiye'de de var.)

Değişik asya sebzeleri: Bunlara bakıp bakıp lahana değil mi o, pazı değil mi o demeyin, değiller. Başka şeyler bunlar. Hepsinin tadı da farklı farklı. İnce yapraklı olan Kangkung. Şimdi en uyduruk isimli olanla başlayınca sallıyormuşum gibi oldu farkındayım ama gerçekten öyle. Beyaz sapları birbirine bağlı tombik gibi olan Bok Choy. Öbürü Gai Lan olabilir de, olmayabilir de, o konuda ben de emin değilim. Bir keresinde Gai Lan  aldım pişirdim ama fotoğrafı çekmek için tekrar markete gittiğimde hangisiydi tam hatırlayamadım. Sanki buydu. Yemeği nasıl yapılıyor bilmiyorum, ben ıspanak yemeği yapar gibi pirinçli filan yaptım. Bence güzel oldu ama kesin öyle yapılmıyordur. Zaten benim mutfak adetlerim de Türkiye’deyken biraz daha Avrupaiydi, bir kinoa sevdası, bir chia düşkünlüğü, kahvaltıda smoothie hazırlamalar vardı. Buraya gelince kendi tarhanamı kurutmadığım kaldı, iki güne bir salçalı soğanlı tencere yemeği pişiriyorum.

Vegemite:  Bu böyle katran gibi, macun gibi bir şey. Tadı da garip, kokusu da garip. Burada çok meşhur, herkesin evinde var, buradan başka hiçbir yerde de yok sanırım. Ekmeğe sürülüp yeniliyor ama azıcık sürmek gerekiyor çünkü bok gibi bir şey, az yenebiliyor. Avustralyalılar çocuklarına yediriyormuş, tadı kötü olunca anneler çıldırmıştır tabi, "kesin çok faydalı bu yoksa neden böyle iğrenç olsun" diye dayıyorlardır çocuklara kaşık kaşık. Çok merak ederseniz ben getireyim bir kutu, beraber bir kere tadına bakar, bir daha yemeyiz.

Bonus 1 – Vegan krep & armut tatlısı  

Bunu yapan krepçi Türk, adam akıllı, Türk diye kebapçı açmak zorunda değil, krep dükkanı açmış. Durun memleketlime link de vereyim, güzellik olsun: http://www.ruedecreperie.com.au/ Her krepin vegan seçeneği de var. Bu da armutlu krep. Bu şehirdeki aşırı leziz vegan seçenekler sağolsun götüm göbeğim az biraz hacimlendi, döndüğümde bu konuda konuşmak istemiyorum. (bu acayip değişik bir yemek değil ama kebapçı açmamış Türk yeterince değişik...)

kurban olduğumun krep ustası, üstüne hindistancevizinden yapılmış vegan dondurma da koymuş. 

Bonus 2 – Siz billur yemeğe devam edin…

Siz köylü gibi koç taşağı yerken vatandaş burada kanguru taşağına terfi etmiş. Bu arada gerçekten bilmiyorum kanguruları öldürüp yiyorlar mı, ama bu şişe açacakları (fotoyu büyütüp yazıyı okuyabilirseniz göreceksiniz) kanguru taşağından yapılmış. Bir insan neden evinde ölmüş başka bir canlının herhangi bir parçasından bir şey barındırmak ister, bunu ben anlayamayacağım. Tam bir saçmalık. Sırf taşak komik bir şey diye fotoğrafını çektim. Buyrun. 

ya kim niye şunu evinde istesin... 

Bonus 3 – Yukarıda 5 satırlık paragrafta on kere taşak demişken komşusundan da bahsetmek istiyorum. Burada şehrin ortasından geçen nehrin adı: Yarra. Hatta şu meşhur “Yarra Yering” şarabının anayurdundayım. Popomu kaldırıp illa ki bir yerlere gezmeye gidersem Yarra Yering üzüm bağlarına gideceğim. Çünkü zevzeklik…

yarra yering üzüm bağları benim evden arabayla 1 saat 15 dakika.
başım göğe erer inşallah bu saçma bilgiyi de paylaştım sizinle. 

Hepinize sevgiler. 

Ben bu yola yumurtalarımla çıktım!

Çünkü ben üzerine sıçtığımın her yoluna yumurtalarımla çıkıyorum. Çünkü kadınım ve nereye bırakayım, takılan çıkarılan bir şey değil ki. E dünyanın öbür ucunda olmam beni yumurtalarımın gazabından korumadı. En baştan söylemek isterim ki, korkunç bir şey kadınların hoşa gitmeyen davranışlarına hemen “muayyen gününde herhalde” yorumunun yapıştırılması. Sizin uygun gördüğünüz hanım hanımcıklıkta davranmayınca, sanki hastalıkmış gibi “özel günümüzde” oluveriyoruz. Sinirli, hırslı, kaba saba olamayız biz, çünkü çiçek kadınlarız. Valla keşke olsak ama maalesef öyle değiliz. Ya da erkeklerin doğalında kaba saba, asabi olmaya hakları varmış gibi. E sizin de öyle haklarınız yok ki. Küçük görür gibi “amann uzak durun, özel gününde galiba” laflarınızı en baştan kınıyorum. İşinize gelince hemen aklınıza gelen muayyen gün yakıştırması, oturup konuşacak olsak delik delik kaçacağınız bir konu haline geliyor çünkü nedense. Öte yandan muayyen günlerimiz gerçekten var, ruh halimiz gerçekten çok değişiyor, evet ben de şu an PMS’im, evet alemlere atarlıyım, bağırmak istiyorum, ağlamak istiyorum, önümdeki bilgisayarı bile yemek istiyorum, o kadar iştahlıyım. Ve ben ömrümün dörtte birinden fazlasını böyle geçiriyorum. Biraz bundan konuşacağız şimdi müsadenizle. Çünkü alakası yokken küçük görür gibi “özel gününde” diyorsunuz, gerçekten pms olduğumuzda o medyumluğunuzdan eser kalmıyor. (Vallahi çok sinirliyim, kendimi durduramıyorum, bilgisayarı parçalamadan yazıya devam etmeyi deneyeceğim.)

Olgu arkadaşıma ruh halimi anlattım, bana bunu çizdi. Umarım anlayabiliyorsunuz.
umarım... (Olgu Nur Dereci arkadaşım çok yaşasın.)

Geçen gün evden çalışacaktım. Öğlen yoga dersi var, aslında niyetim sabahtan evde biraz çalışıp, öğlen yoga sınıfına katılıp, öğleden sonra da okulda çalışmaktı. Günün nasıl ve nereye gittiğini anlamadan akşam saat 6da, bir çanta dolusu Hindistan menşeli abur cuburla yatakta kendimi ağlamaklı ve henüz çalışmaya başlamamış vaziyette buldum. Daha yeni adet gördüm, yine PMS olamam diye düşündüğüm için halet-i ruhiyeme başka açıklamalar düşündüm. Acınası bir obur, götünü yataktan kaldırmayı başaramayan bir aylak olduğuma kanaat getirdim. Bu düşünceler işimi pek de kolaylaştırmadı. Evdeki normal yemeklerin hepsini yedikten sonra abur cuburun birazına dadandım. Çok garip şeyler almışım, midem bulandı. Akşam saat 8 gibi çalışmaya başladım. Sabah uyandığımda telefonumdaki adet döngüsünü takip eden uygulamadan bildirim gelmişti, “yakında kopuyoruz, hazır ol” diye. Günler su gibi geçmiş ve yine ayın o lanet dönemi gelmiş bile. Evet muayyen günlerimdeyim! Yine! Lanet olasıca yine!

yazıyı yazalı birkaç gün oldu.
bunların hiçbiri yok artık evde.
hepsini göbeğimde popomda zor günler için depoladım. 

Bu konuda kendimce küçük bir kararım var. Tüm kadınların ortaokulda öğrenip lise üniversite yıllarında doktora düzeyinde ihtisaslaştığı ped/tampon saklama becerisi var malumunuz. Gömlek kolunun içine, arka cebe çevredeki pipili cinsiyete mensup arkadaşlardan sır gibi saklayarak ustalıkla yerleştirilen pedler/tamponlar diğer kadınlarla kaş göz ile iletişim sağlandıktan sonra itinayla değiştirilir. Benim burdaki saçmalığı idrak etmem bir gün ishal olmamla oldu. İshal kadar iğrenç bir şey var mı ya, cıvık sıçıyorsun ve tuvalete her gittiğinde şen sesler eşliğinde bunu yaptığını herkes biliyor. İshal oldum ve hiç utanmadım, “bağırsaklarım bozuldu kötüyüm bugün” dedim, herkes de anlayış gösterdi. Lan bundan tiksinmiyorsanız, ben neden ayda bir adet gördüğümü saklıyorum? Bu minik aydınlanmadan sonra prensip olarak ped ya da tampon saklamıyorum. Bayrak gibi elimde de sallamıyorum. Kriterim şu: cep telefonumu ne kadar saklıyor ya da göze sokuyorsam pede/tampona da aynı muameleyi yapıyorum. Hiçbir şey de olmuyor, kıyamet filan kopmuyor, kimsenin arkamdan “Pelin’i var yaa, elinde pedle gördük geçen gün, kukusu var herhalde kanıyor, puhahaha” diye konuştuğunu da sanmıyorum. Olumlu anlamda da dünyayı yerinden oynatan bir eylem yapmadığımın farkındayım. Sadece bir lüzumsuz uğraştan kendimi kurtardım, tüm kadın arkadaşlarıma öneririm.

Erkek arkadaşlar, kadınların Allahı şaşıyor siz de ne yapacağınızı bilemiyorsunuz biliyorum, elinizden de bir şey gelmiyor değil mi? Size de yazık değil mi? Kadınlar çok dengesiz zaten hep, bir de bu hormonlar filan, hiç çekilmiyoruz değil mi? Değil lan, saçmalamayın. Uğraşan biz değil de sizmişsiniz gibi triplere girmeyin, benim canım zaten burnumda, alt tarafı iki gün he he diyip idare edivereceksiniz, ne var be!? Bir de şu konuyu normalleştirin, konuşun, ayıplamayın, garipsemeyin, tiksinmeyin artık ya. (Tiksinmek ne lan çüş, iki dakika saçmalamadan durun.) Ya bir de zahmet olmazsa bana bardağın dörtte birine viski, kalanına ice tea doldurup getirirseniz çok büyük sevaba girersiniz. Kimi kadın çikolata ister, benim canım bunu çekiyor. Bak üstüme gelmeyin, kibarca istedim, kabalaşmak istemiyorum. 

Bakın sayıyorum, 8 gündür böyle patlamaya hazır geziyorum sokaklarda, şimdi 5 gün de adetim sürse, gitti bir ayın yarısı. Bu ne demek, ömrümün yarısı böyle ziyan. Kim verecek bunun hesabını bilemiyorum ki... Yazık değil mi ya, istemiyorum çocuk filan, sizin olsun bütün boklu bebeler, bana ağrısız sinirsiz günlerimi verin.  

Bugünlerde kadınlar işe gitmesin, devlet kurumları tatil olsun, bayraklar yarıya insin demiyorum. Biraz asabımız bozuk diye çok özel bir muamele de beklemiyorum. Beklentim tam olarak şu: Evelyn’in çocuğunun ateşinden, bizim hocanın kırdığı kaburgasından bahsederkenki normallikte olması bu mevzunun. Mesela öğlen yemeğine çağırılınca: “Ben pms’im bugün, yalnız kalmak istiyorum” diyebilmek. Sanırım bunu erkekler yaşıyor olsaydı yer gök bu konuyu konuşuyor olurdu, bilim dünyası delicesine çare arardı vs vs. Biz yaşayınca da en azından ayıp, gizli, tiksinti verici olmasın. Ayıp oluyorsa da olsun be, yemişim sizin ayıbınızı! (Elimdeki cipsi bitirdikten hemen sonra onu yemeye geçiyorum. Mecaz anlam yok, ne bulursak yemek var.)

Not: Şşş, viskinin yanına çikolata da getirsenize ya! %70 kakaolu olanlar vegan oluyor. Kurban olurum hepinize. Sevgiler. Üstüne de cips alın. Ekmekli cips. Kekli, ekmekli, acılı cips. 

Melbourne halayı

Melbourne’de her şey olabilir ama halay yoktur diye düşünüyor olabilirsiniz. Yanılıyorsunuz, var, çektim oradan biliyorum.

fotoğrafta ben yokum boşuna aramayın, çünkü fotoyu ben çektim.
 ama foto çekmediğim sırada halay da çektim. 

Burası çok kültürlü bir şehir. Hatta kendi kültürü var mıdır, nedir, nerededir; ben anlayamadım hala. Bence pek yok. Bir aksanları var değişik, bira var, Avustralya futbolu var, başka da bir şey yok. Öyle kültür mü olur! Kendileri de heralde farkında olacaklar durumun, varsa yoksa göçmenlerin kültürünü yaşatma, övme, yerlere göklere sığdıramama... Bir de göçmene mecburiyetleri var tabi, gönülleri hoş etmeye de çalışıyorlar sanırım.

Bu haftasonu 23. Anadolu Alevi Festivali vardı Melbourne’de, merak edip ona gittik. Festivalin nerede olacağını anlamaya çalışırken yanlışlıkla fazla google’lamışım, yerel hükümetin buna benzer festivallere ayırdığı bütçeyi buldum. Yaklaşık 400 tane etkinliğe irili ufaklı para ayırmışlar. Hadi yarısından çoğu yaramaz olsa, senede 100'den farklı kültüre ait etkinlik oluyor demek ki. Şehirde gerçekten de sürekli bir etkinlik hali var: Latin festivali, gece marketi, bienal, müzik festivali, hep bir şeyler bir şeyler… buranın nesi meşhur deseniz, etkinliği derim. 

Bizim Alevi festivali de şehrin biraz kuzeyinde bir gölün etrafındaki yeşillik alandaydı. Daha festival alanına yaklaşırken “lan herkes Türkçe konuşuyo!” heyacanına kapıldım. Yabancı memlekete gelince, yabancının suratına tebessüm ederken ince ince Türkçe giydirmek pis huyumdan kurtulamadığım için “herkes Türkçe anlıyor bak ağzına mukayyet ol” diye tembihimi yedim. 

Avustralyalı insanın gün içinde en çok telaffuz ettiği kalıp “no worries”. Hem “rica ederim” demek, hem “önemli değil” demek. Bir şey aldın teşekkür ettin, no worries diyor; çarptın özür diledin, no worries diyor. Gün içinde altmış kere no worries diyen insanların gayri ihtiyarı içinde “worry” namına bir şey de kalmıyor. Dingin, sakin insanlar. Avustralyalı dinginliği sakinliğiyle, Alevilerin hoşgörüsü birleşince bu festival de şirinler köyü gibi festival olmuş.  Hemen girişte Barış Atay’ın oyunu “Sadece Diktatör”ün bilet satışı vardı. Melbourne'e geliyormuş. Broşürün altında “Haziran Sydney” yazıyor! Kardeşlerim filan deyip sarıldım ama bilet satışında duranların Haziran’la alakası yokmuş, olsun sarılmış olduk, no worries. E o kadar sarılınca bilet de alırız sandılar ama bir bilete 40 dolar benden çıkmaz valla, yanpiri yanpiri uzaklaştık o standdan. Aleviliği insanlara anlattıkları standlar çadırlar vardı, kitap satışı standları vardı, 20 liraya gözleme, 5-6 liraya sallama çay vardı. Melbourne tarifesi çok fena gerçekten, kazık hep kazık, her şey kazık. Yapacak bir şey yok, aç duracak değiliz, aldık. Yine no worries deyip derin nefesler eşliğinde yedik. 

 Sonra müzik grupları çıktı, gruplardan biri sahneden inmeden önce, kulaklarımda hala şiir gibi asılı duran o büyülü sözcükleri söyledi: “O zaman bir halay çekelim değil mi?” Senin ağzın bal yesin abim. Hemen sonra Melbourne parklarından, inanması güç, lorke lorke sesleri yükseliyordu. Çok sıcaktı, buranın sivrisinekleri çok fena, daha fazla duramadık, halaydan sonra çıktık festivalden. Yalnız çiçek gibi festival olmuş, çok mutlu olduk geldiğimize, emeği geçen herkesin eline sağlık. (Evet burası çok sıcak, çünkü güney yarım küre. Mesela bugün 34 dereceydi. Ama yarın 19. Buranın havasını hiç sevmiyorum. Dengesiz. Bir de hep yağmur yağıyor. Mesela bugün 34 derece pişiyoruz ama yağmur ve rüzgar da var. Olmaz ki öyle.) 

Hepinizi öpüyorum, kendinize dikkat edin, kiminle konuşsam sesi boğuk boğuk geliyor, bol sıvı için, önünüzü kapatın. No worries.